Bregje Hofstede schreef in De Correspondent een uitstekend, maar ook verontrustend artikel over seksuele intimidatie. Toen zij als elfjarige naar een zelfverdedigingscursus werd gestuurd, balde de woede over de haar daardoor opgelegde verantwoordelijkheid zich samen in een terechte vraag: “Waarom worden jongens niet op cursus gestuurd om te leren over ongewenst gedrag?” Ik gebruikte die vraag in een tweet over Hofstede’s artikel en kreeg een even terechte reactie: “Waarom niet meteen goed opvoeden?”
Nu mannen in reactie op de #MeToo-bekentenissen aan komen zetten met #IHave-excuses, blijk ik met steeds meer vragen te zitten over de mannelijke kant van seksuele intimidatie. Ik kan me sowieso al weinig voorstellen bij mijzelf als dader van een intimiderende handeling (hoewel ik met de hond wel eens heel dreigend afgestapt ben op een stel pubers die een prullenbak in brand probeerden te steken), maar de schaamte stijgt me onmiddellijk naar het hoofd als ik me de man voorstel waarover Hofstede schrijft, een man die nog betrekkelijk onschuldig wordt gevonden, de man die tegenover haar zit in de trein, haar indringend aankijkt, en dan een lik-beweging maakt.
Hoe durft hij?!
Heb ik dan wat dit betreft gewoon geluk gehad in mijn opvoeding en heel goed geleerd dat ik me niets moet verbeelden en zeker niet moet denken dat ik mijn verlangens zomaar kenbaar mag maken? Want dat zit er in mijn geval, denk ik, achter.
Maar juist omdat dit de opvoeding is die ik met mij meedraag, denk ik ook dat het inderdaad een goed idee is om jongens (en meisjes!) niet alleen meteen goed op te voeden, maar vooral ook naar een cursus te sturen over ongewenst gedrag. Dat zal dan ook een cursus moeten zijn over gewenst gedrag, en daarmee een cursus over het leren kennen van onze verlangens, het leren uiten van onze verlangens, het leren herkennen van de verlangens van anderen, en het ontwikkelen van ervaring in de vele manieren waarop die verlangens in elkaar grijpen of niet, en dat in anonieme, alledaagse, vriendschappelijke, collegiale, én intieme situaties. Zo’n cursus mag gerust een paar jaar duren.
Onze verlangens zijn een belangrijke maar ook een kwetsbare zaak. Ze zijn een zaak die we volledig negeren in ons hedendaagse, zo volstrekt op cognitieve leeropbrengsten ingerichte onderwijs. Terwijl een beetje gelukkig, menselijk bestaan – en daarmee een leefbare samenleving – staat of valt met het herkennen, uiten, respecteren en behartigen van onze welbegrepen en van harte omarmde verlangens.
Dit gaat niet over de schuldvraag, maar er kan altijd wel veel herleid worden tot opvoeding en onderwijs. We laten echt heel veel liggen, in ons onderwijs. En we vegen de brokken gezamenlijk onder het tapijt – vieze, gore, volstrekt ongepaste brokken. Walgelijk gedrag waarvoor mannen zich de ogen uit hun kop moeten schamen. Hoe durven ze?
Wat willen ze eigenlijk?
Laten ze zich die vraag in zo’n cursus maar eens indringend stellen. En dan bedoel ik indringend. Kijk een vrouw maar eens echt open aan, en vraag je serieus af wat zij zou willen dat jij zou willen. En wat jij zou doen. Op een hoffelijke manier.
We hebben nog een hele wereld te winnen.
Nature of nurture, aanleg of opvoeding. Waar het vandaan komt weet ik niet maar ik ben tegen niemand agressief, ik zie er gemiddeld uit, ik houd van vrouwen, ik vind het in principe prachtige mensen, ben er behoorlijk verlegen bij, ik doe ze graag een plezier.
Ik ben mijn leven lang al slachtoffer van vrouwen die vallen op verkeerde mannen. Ik maak geen enkele kans bij het vrouwelijke geslacht tegenover jongens met mooi brommers, tegenover mannen met geld, grote auto’s en macht en ik leg het in de kroeg af tegen schreeuwers en opscheppers. Ik weet niet waar ik moet kijken als er negatieve seksistische grappen over vrouwen worden gemaakt, waar ze zelf bij staan ook nog. Maar ik ben loyaal aan mijn partner, ga door het vuur voor mijn kinderen en kleinkinderen, erg burgerlijk dus.
Zit er ook niet een fors stuk hypocrisie bij al die vrouwen die nu schreeuwen dat ze zo onfatsoenlijk worden behandeld door mannen? (Afgezien natuurlijk van ernstige zaken zoals aanranding en verkrachting, die moeten zwaar bestraft worden wat mij betreft.)
Dank voor je eerlijkheid.
Lijkt me een zelfbeschrijving die het onderzoeken wel waard is in een cursus waarin zorgzaam omgegaan wordt met generaliserende meningen over “al die vrouwen”.
Het zou mooi zijn als we samen – mannen én vrouwen – aan zelfverdediging zouden kunnen doen.
Vanmorgen vroeg las ik heel ’toevallig’ de passages over de zelfverdedigingslessen van Bregje Hofstede in haar boek ‘De herontdekking van het lichaam: over de burn out’. Eigenlijk was het mijn vrouw die het boek had uitgeleend, maar ik laat mij heel graag door haar goede leessmaak inspireren.
Als zelfverdedigingsinstructeur, man, echtgenoot en vader van twee dochtertjes kwam de rauwe realiteit van seksuele intimidatie die ze beschreef hard binnen.
Vorige week bleek nog uit een onderzoek van Plan International dat 1 op de 2 Belgische meisjes weleens een omweg neemt op straat uit angst voor seksuele intimidatie. Plan International bevroeg zo’n 3.000 meisjes, en daaruit bleek dat 91 procent van hen al last had van seksuele intimidatie op straat.
De uitspraak: “Als je zelfverdedigingslessen volgt, geef je aan jezelf toe dat je op een dag aangevallen zou kunnen worden. Dat is een ongelooflijk enge gedachte”, deed mijn eigen missie toen ook weer voor de zoveelste keer op haar grondvesten daveren.
Steeds beter begrijp ik waarom de drempel voor mijn “tribe” zo enorm hoog is en ik ben er nog niet helemaal uit hoe ik ze kan verlagen.
Ik blijf wel geloven in mijn missie dat jezelf (vrouw of man) kunnen verdedigen en je eigen kracht leren ervaren een levensbelangrijke vaardigheid is om – in de eerste plaats van jezelf – steviger en weerbaarder in het leven te mogen staan.
Eric
Krav Body Defense
Stevig Staan