Wat is dat eigenlijk, een jaar dat ten einde loopt?
Als je voorbij al die nare reclame kijkt waarmee de zorgverzekeraars er dankzij onze overheid in slagen om meer dan een miljoen mensen te verleiden tot een administratieve stoelendans…
Als je voorbij de Top 2000 kijkt die ons gedurende meer dan een week weet te vangen in een verbroederende muzikale bewustzijnsvernauwing…
Als je voorbij de zorgen kijkt van al die kwetsbare mensen die optimistisch blij worden gemaakt met de belofte van gemeentelijk maatwerk maar pessimistisch bang worden gemaakt door de stevige bezuinigingen waarmee de transitie van de zorg gepaard gaat…
Als je voorbij de oliebollen, de erwtensoep en de drank kijkt waarmee buurschappen hun saamhorigheid vieren…
Als je voorbij het vuurwerk kijkt dat ieder jaar opnieuw honderden levens kapot maakt…
Als je voorbij de verplichte conferences kijkt, en voorbij de fantastische en de decadente feesten…
En als je ook nog voorbij de mensen kijkt die nadrukkelijk met hun eenzaamheid geconfronteerd worden, of ze nu willen of niet…
Wat is dat dan eigenlijk, een jaar dat ten einde loopt?
Een fascinerend bijproduct van ons vermogen tijd te organiseren. Met mooie kanten. En lelijke.
Een beetje tegendraads word ik er wel van.
Want als ik nadenk over een goed onderwerp voor een laatste blog in 2014, moet ik vooral denken aan dat geweldige klokje van Sabine Zwikker, een klokje dat scherp in beeld brengt wat we doen als we de tijd organiseren:
Zie je die binnenste schijf al draaien, seconde na seconde…
Tweeten