Jan Bransen betoogt in dit boek dat filosofen het theater in zouden moeten. Zij zouden moeten zorgen voor een “heerlijk avondje uit denken,” want wat filosofen doen is, in feite, toneelspelen. Ze doen alsof ze het met elkaar oneens zijn. Ze voeren zware strijd. Ze ontwikkelen grondige en complexe argumenten om hun gelijk te halen. Maar het gaat ze niet om het gelijk. Het gaat ze om de ironie die ze over zichzelf afroepen. Het gaat ze om de lol en de dialectiek van het denken. Ze willen hun publiek graag als de lachende derde met nieuwe inzichten naar huis sturen.

In this book a case is made for an important voice we missed in the Kantian composition of our recent philosophical past: the voice of skepticism. It is introduced by means of an analysis of the work of an almost completely neglected early critic of Kant, Salomon Maimon (1752-1800).

It is argued that the work of Maimon provides powerful arguments for the claim that the structure of our articulations of the relation between thoughts and objects has an intrinsically aporetic character.

In deze Buytendijklezing gaat Jan Bransen in op de noodzaak voor de wetenschap om altijd op zoek te zijn naar “ontbrekend begrip” en voor de universiteit om die zoektocht te stimuleren.

Stimuleer studenten vooral zich te bewegen op interdisciplinaire onderzoeksterreinen, omdat ze dan in aanraking komen met de aangrijpende werking van ontbrekend begrip en daardoor voortdurend herinnerd zullen worden aan de noodzaak om als wetenschapper vaardig te worden in ongedisciplineerd streven.

Rede uitgesproken bij de aanvaarding van het ambt van hoogleraar in de Filosofie en geschiedenis van opvoeding, vorming en onderwijs aan de Faculteit der Sociale Wetenschappen en de Faculteit der Filosofie van de Katholieke Universiteit Nijmegen op 26 september 2003.