Het Kennispunt MBO Taal en Rekenen organiseert samen met de Coöperatie Examens MBO een landelijke conferentie over gecijferdheid in het mbo.

Tot mijn grote verbazing en vreugde, en met veel trots dat mij dit nog eens in mijn loopbaan is overkomen, hebben ze mij gevraagd om de keynote te verzorgen. Wat een eer voor iemand die buitengewoon kritisch is over de rol die directe instructie in het rekenonderwijs zou kunnen spelen en die ook nog eens buitengewoon kritisch is over toetsen en examens.

We leren allemaal ons leven lang. We blijven ons ontwikkelen. Als er in het onderwijs te veel nadruk wordt gelegd op toetsen dan heeft dat twee onbedoelde negatieve bijeffecten. Ten eerste suggereert een toets dat het leren mag stoppen zodra je de toets hebt behaald. En ten tweede benadrukt een toets dat de student zijn of haar eigen oordeelsvermogen niet kan vertrouwen. De toets moet immers door een gekwalificeerde examinator nagekeken worden. Een goede stageplaats verkleint het risico op deze negatieve bijeffecten. Want tijdens de stage is de dagelijkse feedback in feite telkens opnieuw een toets. En bovendien wordt de student tijdens de stage in zijn of haar kracht gezet: er wordt een beroep gedaan op het eigen oordeelsvermogen in de authentieke werksituatie. Bij het leerbedrijf is een warme overdracht van school naar werk mogelijk die juist een boost geeft aan het een leven lang blijven leren. Een diploma kan deze overgang accentueren, waarbij het examen – net als bij het afzwemmen – vooral een symbolisch ritueel is.

Ooit was ik een tijdje freelance docent bij de Hogeschool voor Toegepaste Filosofie. Dat deed ik een tijd lang met veel plezier, maar goed te combineren met al mijn werk bij de Radboud Universiteit was dat niet. Ik was daarom blij dat op een gegeven moment Marjan Slob het stokje bij de HTF overnam.

Nu bestaat de HTF 10 jaar en daarom organiseren ze een symposiumreeks. Marjan en ik mogen tijdens de eerste bijeenkomst een voordracht verzorgen en met elkaar in gesprek. Leuk!

In mijn voordracht zal ik het hebben over de menselijke zoektocht naar betekenis in ons leven. Ik zal betogen dat die zoektocht op dit moment voor ons moeilijker wordt gemaakt dan je zou willen, doordat het economische arbeidsmarktperspectief zo volstrekt dominant is geworden. Dat is jammer, omdat de echte uitdagingen vandaag de dag vooral te maken hebben met het besef dat wij voor de aarde een plaag geworden zijn. Kunnen we weer goed voor de aarde leren zorgen? En is de route via de arbeidsmarkt een betekenisloze omweg of valt er voor de aarde nog iets van ons werk te maken?