Jan Bransen
Hoe we ons voorstellingsvermogen kunnen ontwikkelen 03/11/2020
Het is meer dan ooit nodig dat we in ons onderwijs ruimte maken voor het ontwikkelen van ons voorstellingsvermogen. Maar hoe doen we dat? Paradoxaal genoeg door het geen onderdeel te maken van de leerstof, de lesinhoud, de leerdoelen. Juist de didactische greep op ons onderwijs, de systematische aandacht voor hoe we onze leerlingen en studenten iets bij kunnen brengen, is op dit punt een slechte gewoonte. De controle maximaal durven loslaten, daar gaat het om. Hebben we vertrouwen genoeg in onze jongeren om dat te durven? Dat is de vraag.
Gezond verstand en het echte verhaal 21/10/2020
Ons gezonde verstand heeft het maar moeilijk, op het moment. Ze heeft geen flauw idee wat ze van alle tegenspraak moet denken. Haar uitdaging is om het uit te houden met onzekerheid en onwetendheid. Haar hoop is dat we elkaar daarin kunnen vinden: in het delen van onbegrip, in het accepteren van het feit dat we het niet weten. Want zolang er sprake is van strijd zal het gezonde verstand verliezen.
Tegen de professionalisering van leren 12/10/2020
Het “Congres Samen Opleiden en Professionaliseren” was aanvankelijk in ’t Gooiland in Hilversum gepland, en ook nog eens in juni 2020. Corona gooide roet in het eten, maar het eindresultaat is wel dat mijn bijdrage aan dit congres nu de vorm heeft gekregen van een webinar. En die kan iedereen in alle rust terugkijken. op … Lees verder “Tegen de professionalisering van leren”
Het wiel opnieuw uitvinden 07/10/2020
Het is één van de argumenten voor kennisdeling, voor de roep om evidence-informed werken en voor het benutten van wetenschappelijk onderzoek: dat het zo jammer is dat iedereen overal altijd maar weer bezig is met het wiel opnieuw uit te vinden. En toch…
Hoe verleidelijk ook de beeldspraak, ik denk dat hij niet deugt. Hij leidt ons namelijk af van een dieper probleem, namelijk dat je het pas snapt als je het doorhebt, om het met Johan Cruijff te zeggen.Roeiboot 08/08/2020
Het is een bekend gezegde: dat we moeten roeien met de riemen die we hebben. Maar er is nog iets fascinerend aan een roeiboot, iets dat ons ook iets belangrijks vertelt over ons menselijk bestaan. In een roeiboot zit je achterstevoren: je ziet niet waar je heen gaat, maar kijkt terug op het spoor dat je hebt afgelegd. Dat past bij het inzicht dat het leven vooruit geleefd wordt, maar achteruit begrepen. En dat helpt ons aan een betere omgang met de tragiek van het bestaan en met de dunne lijn tussen lafheid en overmoed.