Wat ik het schokkendste nieuws vind over de Algemene Politieke Beschouwingen van deze week is dat ik er niets van gezien heb. Helemaal niets. En ook niets van gehoord. En het ergste is misschien nog wel dat ik zeker weet dat ik er helemaal niets aan gemist heb. Er zal niets veranderen: de armen worden armer en de rijken worden rijker. De regering zal blijven ploeteren om met volstrekt ontoereikende instrumenten (regelgeving en marginale herverdeling van geld) de indruk te wekken dat zij dit land besturen. Ondertussen gebeurt alles wat er toe doet elders. Of het nu gaat om zoiets kleins als een buurvrouw die op straat valt en door vriendelijke schoolkinderen overeind geholpen wordt, zoiets onzichtbaars als een wapenleverancier die een grote order krijgt uit verdachte hoek, of zoiets megalomaans als de wereldwijde speculatie met voedselprijzen.
Hoe kon het gebeuren dat ik – hoog opgeleid, maatschappelijk geëngageerd – me zo heb vervreemd van ‘de politiek’? Ligt dat aan mij? Of aan Den Haag?
Het kan eigenlijk niet aan mij liggen. Zo bijzonder ben ik niet. Het moet dus wel aan Den Haag liggen.
Dus ☺
Het democratisch gesprek over ons gemeenschappelijke belang is volkomen uitgehold. Het is een slechte soap geworden. Slap geruzie over geld. Daar kun je tegenwoordig niet meer mee aankomen. Er is zo veel te zien, te lezen, te bezoeken, te beluisteren. Waarom zou je naar een stelletje derderangs acteurs gaan kijken die het met een buitengewoon arm vocabulaire moeten stellen?
Omdat het over ons allemaal gaat? Over onze toekomst als gemeenschap? Omdat we die met elkaar moeten bepalen?
Wat is dat voor een achttiende eeuws idee?
Die toekomst komt vanzelf wel. Die laat zich niet bepalen. En al zeker niet door politici die in een heel kort tijdsbestek zoveel mogelijk effectbejag willen sorteren… met het herverdelen van geld.
Over onszelf en onze toekomst als gemeenschap is zoveel mooiers te vertellen, zoveel zinvollers ook. Want laten we eerlijk zijn. Wat zegt dat nou: 6.000.000.000,-?