Als onderdeel van het Congres Jeugd in Onderzoek organiseren Ignace Vermaes en Rutger Engels een debat over de ‘Ethiek van behandelen in orthopedagogische centra zonder hard bewijs’. Naast Carlo Schuengel en Jan-Willem Veerman hebben ze ook mij gevraagd om aan dat debat mee te doen. In mijn korte bijdrage wil ik vooral wijzen op de rol van twee impliciete vooronderstellingen die kleven aan het gebruik van het begrip ‘behandelen’: (1) dat een behandeling een nastreefbaar doel hoort te hebben, en (2) dat er momenten zijn waarop je effectmetingen kunt doen. Deze vooronderstellingen dienen zeer kritisch beschouwd te worden, omdat ze voor een heleboel ellende zorgen, waaronder enerzijds het “rondpompen” van steeds ongelukkigere jeugdigen en anderzijds het verstrikken van hulpverleners in valse morele dilemma’s.